Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Σχέσεις σχολείου-οικογένειας: Εκπαιδευτικό υλικό των Σχολών Γονέων

Το εκπαιδευτικό αυτό υλικό εκδόθηκε από τη Γενική Γραμματεία Διά Βίου Μάθησης για τις Σχολές Γονέων, που έχει ιδρύσει σε όλη τη Χώρα. Αναφέρεται σε θέματα που ενδιαφέρουν γονείς και εκπαιδευτικούς και περιστρέφονται γύρω από τις έννοιες «παιδί/έφηβος», «οικογένεια», «σχολείο» και τις μεταξύ τους σχέσεις.

Αποτελείται από συνολικά 15 μέρη, τα οποία δημοσιεύονται σταδιακά. Έως σήμερα δημοσιεύθηκαν τα πρωτα 8, οπότε μελλοντικά θα ενημερώνουμε διαδοχικά την παρούσα ανάρτηση.

1ο μέρος : Εισαγωγή
2ο μέρος : Η ελληνική οικογένεια
3ο μέρος : Η ελληνική οικόγενεια (συνέχεια)
4ο μέρος : Η ελληνική οικογένεια (συνέχεια)
5ο μέρος : Η ελληνική οικογένεια (συνέχεια)
6ο μέρος : Η ελληνική οικογένεια - συμπεράσματα
7ο μέρος: Η ελληνική οικογένεια - βιβλιογραφία
8ο μέρος: Οικογένεια και παιδί

... συνεχίζεται 

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Εκφοβισμός και βία στο σχολείο



Υλικό από διάφορες πηγές, με προτάσεις και συμβουλές αντιμετώπισης του εκφοβισμού και της βίας στο σχολείο.

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΥ(BULLYING)ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ

ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΒΙΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

ΜΟΡΦΕΣ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΥ

ΤΡΟΠΟΙ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ

ΣΥΧΝΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΣΕ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΒΙΩΝΕΙ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟ



Το φαινόμενο του εκφοβισμού (BULLYING) στο Δημοτικό

Ανησυχητικές διαστάσεις λαμβάνει το φαινόμενο του εκφοβισμού (bullying) στα ελληνικά σχολεία, όπως καταδεικνύει πανελλήνια έρευνα του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγιεινής (ΕΠΙΨΥ). Σύμφωνα με την έρευνα, ποσοστό 8,5% των εφήβων αναφέρουν ότι υφίστανται σχολικό εκφοβισμό τουλάχιστον δυο με τρεις φορές το μήνα, ενώ ένας στους έξι, δηλαδή το 15,8%, «ομολογούν» ότι εκφοβίζουν οι ίδιοι άλλους.
Χαρακτηριστικό των διαστάσεων που έχει λάβει το φαινόμενο, είναι το γεγονός ότι σε

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

Che fece per viltade il gran rifiuto

Παραθέτω την απάντηση και εξήγηση του ιστολογίου του συλλόγου γονέων του 5ου δημοτικού σχολείου Βριλησσίων σε προηγούμενη κριτική μας, επί της αρχής της ίσης αντιμετώπισης, της πολυφωνίας και σχηματισμού άποψης από τους γονείς και τους δικούς μας αναγνώστες:
Γιατί δημοσιεύουμε απεργιακά δελτία
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, και επειδή υπήρξαν καποια σχόλια από «συναδελφικό» ιστολόγιο, ο μόνος λόγος αναδημοσίευσης του απεργιακού δελτίου της ΔΟΕ, όπως και κάθε απεργιακού δελτίου που αφορά το σχολείο μας, είναι για να βρίσκονται οι εργαζόμενοι γονείς σε εγρήγορση, καθώς δεν είναι ούτε απλό ούτε εύκολο να βρίσκουν άτομο για να προσέχει τα παιδιά τους που δεν μπορούν, λόγω της απεργίας, να παραμείνουν στο σχολείο. Όπως είναι γνωστό, άλλωστε, οι εκπαιδευτικοί που συμμετέχουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις δεν έχουν καμία υποχρέωση να ενημερώνουν για τη συμμετοχή τους μέχρι την έναρξη αυτών.
Για να μην παρεξηγηθώ λοιπόν κι εγώ ή ο δικός μας σύλλογος, ας μου επιτραπεί με τη σειρά μου να απαντήσω, και σε πρώτο πρόσωπο, αφού η ανάρτηση έφερε τη δική μου υπογραφή.

Ξεκινώ λέγοντας ότι αισθάνομαι εντυπωσιασμένος, σοφότερος και χαρούμενος. Εντυπωσιασμένος γιατί η πιθανολόγηση και μόνον της αρχής του Όκκαμ προκάλεσε αντίδραση και άμεση απάντηση. Σοφότερος γιατί, εκ τούτου, επιτέλους κατανόησα τον λόγο που αναφέρεται στη βιβλιογραφία, ως Ξυράφι του Όκκαμ. Ήταν μια απορία που είχα από χρόνια. Aισθάνομαι χαρούμενος, γιατί τώρα υπάρχει, αντί του τίποτα, έστω κάτι. Αυτό είναι πάντα θετικό. Μια εξήγηση, που ανεξαρτήτως αν συμφωνώ ή όχι, αν είναι επαρκής ή μη, σε πρώτη ανάγνωση, φαίνεται να δικαιολογεί τα πράγματα. Η προσέγγιση της αλήθειας και του νοήματος των λόγων και πράξεών μας είναι νομίζω πάντα ωφέλιμη και χρήσιμη. Συνεπώς η κριτική μου αποδεικνύεται ότι λειτούργησε επ’ αγαθώ. Ο χαρακτηρισμός της ως συναδελφικής, εντός εισαγωγικών, άπτεται της ατομικής κουλτούρας επιλογής χρήσης της συνδικαλίζουσας αργκό κι έτσι ευκόλως τον αντιπαρέρχομαι ως άνευ ουσίας.

Θεωρώ δεδομένο, ότι το 5ο δημοτικό, όπως και κάθε άλλο σχολείο ή σύλλογος γονέων σχολείου, λειτουργεί το ιστολόγιό του, ως χώρο συνάντησης, ενημέρωσης, ανταλλαγής απόψεων και ιδεών, και προβολής του έργου του συλλόγου και του σχολείου. Εικόνα και ταυτόχρονα φωνή των γονέων και μελών του. Αυτή είναι η ουσία και το νόημα της υπάρξεώς του. Γι’ αυτό, σε δεύτερη ανάγνωση, είμαι προβληματισμένος. Ενώπιον των όσων η εξήγηση επικαλείται, αλλά και όσων παραλείπονται.
“ο μόνος λόγος αναδημοσίευσης του απεργιακού δελτίου … όπως και κάθε απεργιακού δελτίου, που αφορά το σχολείο μας είναι για να βρίσκονται οι εργαζόμενοι γονείς σε εγρήγορση, καθώς …”.
Αντιπαρέρχομαι (ξανά) αλλά δεν μπορώ να μη σημειώσω, την επιλογή της λέξης “εγρήγορση”, αντί της ενημέρωσης ή πληροφόρησης. Είτε ως σύμπτωμα της ίδιας αργκό, είτε ως εμφατική από τον συντάκτη σημείωσης, της συνειδησιακής κατάστασης στην οποία θα πρέπει να περιέλθουν οι γονείς εκ της ανακοίνωσης, εξομοιούμενης αυτής με ελληνορθόδοξο χριστιανικό κήρυγμα. Πάντως, κρίνοντας και από τα λοιπά συμφραζόμενα, η πληροφόρηση και η ενημέρωση των γονέων, είναι ο λόγος της δημοσίευσης. Αυτό είναι απλό και δεκτό. Όμως, δημιουργούνται και περαιτέρω ερωτήματα. Σε συνδυασμό με το γεγονός, ότι η δημοσίευση δεν περιορίστηκε στην ανακοίνωση ώρας και ημέρας των τριών γραμμών, αλλά αυτούσια αναπαράχθηκε το σύνολο του κειμένου, με όλο το κατεβατό της συνθηματολογίας και του δογματισμού, που εμπεριείχε. Ως συνδικαλιστικό μανιφέστο ή κήρυγμα, και όχι ως απλό ενημερωτικό απεργιακό δελτίο. Εξυπηρετεί τους σκοπούς του συλλόγου να καθιστά ευρύτερα γνωστό το όλο περιεχόμενο αυτό; Εξαφανίστηκαν ξαφνικά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης; Υπάρχει κάποιο ειδικό όφελος για τα μέλη του; Ή άλλου είδους ανάγκη; Αυτά παραμένουν αναπάντητα, προς σχηματισμό γνώμης από τον καθένα.

Όμως, 5ο δημοτικό, αλλού είναι το θέμα. Αλλού είναι το πραγματικό ερώτημα, το καίριο, το βασανιστικό. Αυτό που μας φέρνει αντιμέτωπους με τα λάθη και τις παραλείψεις μας. Αυτό που τσακίζει κόκαλα, ραγίζει συνειδήσεις. Αυτό που αρνείσαι να το κοιτάξεις στα μάτια και να το αντιμετωπίσεις.
Τι αφορά το σχολείο; Τι ακριβώς το αφορά; Τι προσδιορίζει τη σχέση; Τι την διαχωρίζει;
Αυτό το ερώτημα, δεν θέλεις να τ’ακουμπήσεις. Θέλεις να τ’αποφύγεις. Ενώπιον αυτού συνεχίζεις να ζεις την μεγάλη άρνηση. Μέσα σου το ξέρεις, αλλά το κρύβεις. Γιατί μας θαμπώνεις και μας λες πόσο δημοκρατικός είσαι, πόσο περίτρανα πολυφωνικός. Ότι οι κανόνες είναι ίδιοι για όλους. Ότι όλους τους μεταχειρίζεσαι στα ίσια. Αυτό υποδηλώνεις όταν υπογραμμίζεις το “όπως και κάθε δελτίο”.

Αν όμως έρθει μια άλλη στιγμή, που θα ξανακληθείς να απαντήσεις το ερώτημα αυτό, ίσως να είναι πια αργά. Και μπορεί αυτή να μην είναι τόσο μακριά - η μυρωδιά της δυσοίωνα πλανάται στον αέρα. Προβληματίζομαι λοιπόν και διερωτώμαι:

Τι θα κάνεις, 5ο δημοτικό, αν αντί της ΔΟΕ έχεις αύριο στα χέρια σου την ανακοίνωση-δελτίο της Χ.Α. ή της όποιας Χ.Α.; Θα οργανώσει λέει διαδήλωση έξω απ’ το σχολείο σου προς καταμέτρηση των αλλοδαπών παιδιών στις τάξεις σου. Καλεί γονείς και εκπαιδευτικούς να συμμετάσχουν. Ξεχειλίζει από τα δικά της συνθήματα και δογματικά ιδεολογήματα. Θα την αναδημοσίευες αυτή; Και μάλιστα αυτούσια; Προς ενημέρωση και εγρήγορση των γονέων; Οι παραπάνω κανόνες σου ικανοποιούνται. Αδιαμφισβήτητα. Αλλά είμαι σίγουρος πως ανησυχείς, όπως κι εγώ. Γιατί εδώ, δεν ακούς τη γνωστή αργκό που χρόνια τώρα, στάλα στάλα, έχει αμβλύνει κι εκφυλίσει τα αντανακλαστικά σου. Εδώ τα συνθήματα λένε ότι οι κανόνες δεν καθορίζονται από τη πλειοψηφία, ότι η δημοκρατία σου είναι για πέταμα, ότι φιμώνει αντί να ενημερώνει, ότι δεν υπάρχει ίση μεταχείριση, ούτε ως ιδέα, ούτε ως πράξη. Ότι όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά πιο ίσα από τα άλλα. Όλα αυτά που εσύ πιστεύεις, τα ιδεώδη που με αίμα υπεράσπισες, αυτά που σε αυτοκαθορίζουν, ζητά τώρα ν’ ανατραπούν. Τι κάνεις τώρα, 5ο δημοτικό; Έχεις μπροστά σου ένα δίλημμα.

Αν τη δημοσιεύσεις, δημοκρατικά και υπεράνω, εκφράζεις την άποψη με την οποία δεν συμφωνείς. Την άποψη που σε αναιρεί. Αυτό είναι το δικό σου ιστολόγιο, σου θυμίζω, όχι του άλλου. Η δική σου εικόνα και φωνή. Τώρα παγιδεύτηκες. Γιατί εσύ άλλα σκέφτεσαι, αλλά εκφέρεις. Άλλο είσαι και πιστεύεις, άλλο επικοινωνείς. Οι νευροδιαβιβαστές της σκέψης σου έχουν βραχυκυκλωθεί. Έχεις καταστεί άβουλο φωτοτυπικό. Δεν την ενστερνίζομαι, υποσημειώνεις. Αλλά ποιος σε πιστεύει τώρα… γιατί ούτε τ’ άλλα τα ενστερνιζόσουν, έτσι έλεγες. Η εσωτερική σου αντίφαση σε διαλύει και σε μηδενίζει. Η έκφραση της σκέψης σου έχει ελεγχθεί - έχεις οδηγηθεί στον απόλυτο παραλογισμό του Οργουελικού 1984 - ο πόλεμος είναι ειρήνη, η ελευθερία είναι σκλαβιά, η άγνοια είναι δύναμη, ένα κι ένα κάνει πέντε. Σύντομα θα αγαπήσεις και τον Μεγάλο Αδελφό.

Δεν θα τη δημοσιεύσεις, συνεπώς. Θα πεις όχι - το μεγάλο όχι. Γιατί λοιπόν τώρα έξαφνα, αρχίζεις και ιδρώνεις; Τι σε κατατρώει; Είναι ώρα μεσάνυχτα … εμφανίστηκε ο αόρατος θίασος. Τώρα σου πετά στα μούτρα την ανακοίνωση της ΔΟΕ και σου λέει δημοσίευσε και τη δικιά μου - αυτούσια - ίση μεταχείριση - πολυφωνία - δημοκρατία - ενημέρωση γονέων - ποια η ειδοποιός διαφορά και ποιό το κριτήριο; Το όνομά μου; Συνδικαλιστής αυτός, συνδικαλιστής κι εγώ. Κόμμα αυτός, κόμμα κι εγώ. Απεργιακή βία αυτός, βία κι εγώ. Αυτά που γράφω μέσα είναι σωστά. Εσύ δεν ενημερώνεις, εσύ με φιμώνεις.

Τι λέει τώρα 5ο δημοτικό, η δημοκρατική σου συνείδηση; Τι αντιπαλεύει μέσα σου; Ω τι τραγική αυτή η στιγμή! Η στιγμή που θα πρέπει να αποφασίσεις να πεις όχι στη δημοκρατία. Να την αρνηθείς, για να τη σώσεις. Και στα παιδιά σου τι θα πεις τώρα; Τι πρότυπο θα είσαι; Έχουμε δημοκρατία, έχουμε πολυφωνία, αλλά ξέρετε … την εφαρμόζουμε λίγο ευλύγιστα, λίγο επιλεκτικά; Τέτοια θα ψελλίζεις; Τώρα, συνειδητοποιείς ότι είναι πολύ πραγματικό να την χάσεις τελικά την Αλεξάνδρεια - και τι ζωή χωρίς αυτή θα κάμεις;

Τώρα ίσως καταλαβαίνεις πως τότε, θα είναι ήδη πια, αργά για τα μεγάλα όχι. Το περίφημο αυγό, γέννησε μέσα σου και έσπειρε την αμφιβολία… λίγο ευλύγιστα, λίγο επιλεκτικά. Διέχυσε το δηλητήριό του. Και πού! Οϊμέ! Στα ίδια τα παιδιά σου. Στους χώρους εκπαίδευσης της νέας γενιάς. Απ’ ευθείας στη καρδιά του μέλλοντος και της ελπίδας αυτής της χώρας. Τι τραγικό να αφεθείς σ’ αυτήν την μοίρα. Πόσο φρικτή, είναι η σημερινή η μέρα που ενδίδεις, η μέρα που αφέθηκες κι ενδίδεις.

Γιατί το πραγματικό και βασανιστικό ερώτημα το άφησες αναπάντητο. Τι πραγματικά “αφορά το σχολείο” και πως το διαφοροποιείς. Δεν αποσαφήνισες το “αφορά”, δεν προσδιόρισες τη σχέση. Εκεί είσαι, από καιρό, λίγο ευλύγιστος, λίγο επιλεκτικός. Τους άφησες όλους να μπουν και δήθεν να δικαιούνται να ομιλούν. Έτσι όμως έχεις αναρχία, όχι δημοκρατία, έχεις χάβρα, όχι σχολείο. Έχεις την κατάρρευση της λογικής ή την κατάρρευση της δημοκρατίας. Βρες μια άλλη λέξη λοιπόν. Βρες που ξεχωρίζει η ήρα από το σιτάρι.

Έχει έρθει η μέρα, να πεις το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι. Σήμερα, είναι η ώρα της επιλογής. Της επιλογής να διαχωριστούν όλα τα ξένα σώματα και να παραμείνουν στο σχολείο μόνον όσοι έχουν άμεση σχέση με το εκπαιδευτικό έργο: παιδιά, γονείς, εκπαιδευτικοί. Με αυτή την ιδιότητα και με κίνητρο και σκοπό συμμετοχής στο έργο αυτό, αποκλειστικά. Ως αναγκαία και ικανή συνθήκη. Οι υπόλοιπες ιδιότητες, κίνητρα, σκοποί και συμφέροντα, έξω απ’το σχολείο. Αλλού. Αυτή είναι η στάση, η ίση μεταχείριση. Αυτό απαιτεί η διαφύλαξη του σχολείου, της παιδείας και της δημοκρατίας.

Κι εσύ, 5ο δημοτικό, μπορείς εφ’εξής, να δείχνεις την πόρτα εξόδου σε όσους από τους άλλους, επιχειρούν από το παράθυρο και το ιστολόγιό σου να εισβάλλουν. Ως άγρυπνος φρουρός. Μην ανησυχείς και μη φοβάσαι. Μη δειλιάζεις. Δεν θα είσαι μόνος.



–——-

Υ.Γ.1
Να σημειώσω, αν και μάλλον ευνόητο, ότι η προσφώνηση “5ο δημοτικό” δεν απευθύνεται αποκλειστικά στο ίδιο, αλλά χρεία της οικονομίας του λόγου. Το ξεκαθαρίζω ώστε να μην εκληφθεί τυχόν διαφορετικά. Θα ήταν άδικο για ένα ιστολόγιο που ξεκίνησε από τα πρώτα, και αποτέλεσε έμπνευση και σημείο αναφοράς σε όσους ακολούθησαν. Γι’ αυτό και το πονάμε.

Γιατί τα θέματα που αποπειρώμαι να προσεγγίσω, αφορούν την ευρύτερη σχολική κοινότητα, κι όλους εμάς τους γονείς. Και τους διευθυντές και εκπαιδευτικούς, που ενίοτε υποκύπτουν στις πιέσεις και τις προτροπές διανομής “φυλλαδίων” και αφισών. Και όσους γονείς προσέρχονται στα σχολεία και τους συλλόγους, όχι με την ιδιότητα του γονέα, αλλά πρώτα ενδεδυμένοι με την κομματική τους ταυτότητα. Και τις εφορευτικές επιτροπές των συλλόγων γονέων που σύντομα θα συνεδριάζουν και θα προκληθούν ποικιλοτρόπως.

Στους γνωστούς μου και φίλους γονείς, που με μαλώνουν, αποδίδοντάς μου ότι γίνομαι απρόκλητα και αναίτια αιχμηρός, απολογούμενος, θέλω να τους ζητήσω, να εξερευνούν τα πράγματα προς όλες τις κατευθύνσεις, για δύο λόγους. Πρώτον γιατί έτσι συνεισφέρουμε όλοι περισσότερο. Και δεύτερον, για να κατανοήσουμε περισσότερο τους άλλους, για να τους εκτιμήσουμε περισσότερο, και να δημιουργήσουμε τους δεσμούς που μπορούν να εμποδίσουν κάποιες από τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε σήμερα ως κοινωνία. Οι δεσμοί αυτοί θα πολλαπλασιαστούν και θα μας διασταυρώνουν. Στη διασταύρωση η πινακίδα δεν γράφει πως όλοι καταλαβαίνουν όλους, όλοι συμφωνούν με όλους. Αλλά μας δείχνει τον δρόμο δημιουργίας ενός καλύτερου μέλλοντος για τα παιδιά μας.

Υ.Γ.2
Το βράδυ της Δευτέρας 15/10, ολοκληρώθηκε η γενική συνέλευση του συλλόγου γονέων του 4ου δημοτικού, με τον απολογισμό του ΔΣ και την προκήρυξη εκλογών. Οπότε ολοκληρώθηκε και η δική μου θητεία ως μέλους και προέδρου του ΔΣ. Λόγω αυτού, αισθάνομαι άβολα και θα ήταν άκομψο να συνεχίσω να καταθέτω τις απόψεις μου, εντός του χώρου του ιστολογίου αυτού, αφού εκ των πραγμάτων έχουν καταστεί προσωπικές, μη φέρουσες πλέον την τυπική επικύρωση της εξουσιοδότησης των μελών του συλλόγου. Γι΄ αυτό θα αποφύγω να δώσω συνέχεια σε όποια συζήτηση τυχόν επακολουθήσει εδώ. Θεωρώ φυσικό οποιαδήποτε σχόλια να δημοσιευθούν, αλλά εγώ δικαιούμαι να τοποθετηθώ μόνον επί προσωπικού. Από σήμερα λοιπόν, κι από το βήμα αυτό, σωπαίνω.
Ο λόγος τώρα άλλωστε, πρέπει να δοθεί στους νέους υποψηφίους για το ΔΣ και τα λοιπά συλλογικά όργανα, γονείς. Τους προσκαλώ όλους στον χώρο αυτό, ελεύθερα να εκφράσουν τις απόψεις τους, τις ανησυχίες, τις προτάσεις τους. Σε αυτούς, τους νέους ταξιδιώτες στους συλλόγων γονέων, θέλω κλείνοντας, να αφιερώσω τους παρακάτω στίχους του Antonio Machado
Caminante no hay camino,
se hace camino al andar
(Golpe a golpe, verso a verso.)

Ταξιδιώτη, δεν υπάρχει μονοπάτι.
Το μονοπάτι φτιάχνεται με το περπάτημα.
(Χτύπο με το χτύπο. Στίχο με το στίχο.)

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

Στα 2012 μ.Χ.

Μπορούμε να φαντασθούμε πως θα αδιαφόρησαν παντάπασι για την επιγραφή αυτή:



Πρόκειται για την από 17.09.12 επιστολή της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος (ΔΟΕ) προς τους Συλλόγους Εκπαιδευτικών, για τα Εργασιακά Δικαιώματα των Εκπαιδευτικών Π.Ε.. Μια εικόνα ανάλυσης του κειμένου της επιστολής, στις συχνότερα χρησιμοποιούμενες λέξεις, σε σύννεφο λέξεων του wordle, τοιουτοτρόπως ευκόλως αφομοιώσιμου, τόσο ως προς το ουσιαστικό νόημα, όσο και ως προς τις σημαντικές προτεραιότητες που θέτει η ΔΟΕ, εν μέσω ζοφερών καιρών για την ελληνική κοινωνία. Ωράριο, διδακτικό ωράριο και πάλι ωράριο, συνάδελφοι.

Και βεβαίως ο βομβαρδισμός δελτίων τύπου και ανακοινώσεων της ΔΟΕ έκτοτε συνεχίζεται, με τις προσκλήσεις για άρνηση της αξιολόγησης, την αποχή από την συμπλήρωση των ερωτηματολογίων και τις συνεχείς κινητοποιήσεις, όχι μόνον για τα θέματα της εκπαίδευσης, αλλά τελευταίως αναλαμβάνοντας ρόλο υπερασπιστή της χώρας για τα “ευρύτερα δίκαια” και τη "σωτηρία" του λαού.

Ας δούμε την ουσία. Ποιό είναι τελικά το διά ταύτα των ανακοινώσεων της ΔΟΕ; Όχι σε όλα - αρνηθείτε το σύμπαν. Κι αν υπάρχουν ελλείψεις, εσείς αδιαφορήστε. Γιατί να λειτουργούν συνεπώς τα ολοήμερα; Προφανώς δεν θα υπάρχει ανάγκη κατά την ΔΟΕ. Αφού άλλωστε οι γονείς κατά 40% είναι πλέον άνεργοι. Κάθε οικογένεια έχει κι από έναν. Ας πάρουν τα παιδιά σπίτι. Αυτό συμπερασματικά προβάλλεται ως η εναλλακτική επιλογή. Προς απασχόληση και των ανέργων. Διότι προέχει το ωράριο των διδασκόντων.
“Μα φυσικά. Δεν είναι οι δάσκαλοι για να τους οδηγούν και να τους προστάζουν σαν πολύτιμους υπηρέτας” θα σημείωνε ο ποιητής.
Προς τούτο, σπεύδει η ΔΟΕ με τις ανακοινώσεις και κυρίως με την πρώτη ανωτέρω επιστολή της, επικαλούμενη μετ’ επιτάσεως το ωράριο, να κάνει λεπτομερείς συστάσεις επιστροφής σε “πρέπουσες συμπεριφορές” στους δάσκαλους και τους εκπαιδευτικούς. Σε ποιούς και πόσους όμως ακριβώς από αυτούς; Ποια η ανάγκη υπενθύμισης σε όσους δεν χρειάζονται παρότρυνση για να εφαρμόζουν ωράρια και συνδικαλιστικά κεκτημένα; Καμία. Προφανώς απευθύνεται στους υπόλοιπους δάσκαλους και εκπαιδευτικούς που ενίοτε, αντί να μετρούν με το ρολόι το εκπαιδευτικό έργο, φροντίζουν, αν και μη τυπικά υποχρεωμένοι, ακόμα και εις βάρος του προσωπικού τους χρόνου, για την συμπλήρωση κενών και την εν γένει διασφάλιση της εύρυθμης λειτουργίας των σχολείων τους. Δάσκαλους που εξακολουθούν να λαμβάνουν υπ’ όψη τους τις ανάγκες των γονέων και των παιδιών. Και έχουν, πέραν του ωραρίου, συναίσθηση εκπαιδευτικής αποστολής και συνείδηση γενικότερου καθήκοντος απέναντι στο κοινωνικό σύνολο.

Και ας μην ξεγελιέται κανείς ότι τέτοιοι δάσκαλοι δεν υπάρχουν ή δήθεν μετρώνται στα δάκτυλα. Επειδή ακριβώς υπάρχουν, τα σχολεία ακόμη λειτουργούν, παρά τα συνεχή εξοντωτικά χτυπήματα, από τα βιβλία ιστορίας και τον αριθμό των φωνηέντων έως τις καταλήψεις. Τα σχολεία λειτούργησαν πέρσι, παρά την έλλειψη των βιβλίων. Ποιοι διαφύλαξαν τη λειτουργία αυτή, την ώρα που τα παντός είδους κοράκια υπερίπταντο εν αναμονή του διαμελισμού του πτώματος της δημόσιας εκπαίδευσης; Οι πολιτικοί μας, τα κόμματα ή μήπως οι συνδικαλιστές της ΔΟΕ; Η θετική απάντηση και στάση της πλειοψηφίας των εκπαιδευτικών, αυτή την κρίσιμη στιγμή, αν και για τους πολλούς άδηλη, ήταν ταυτόχρονα κι ένα μήνυμα ευθύνης αρκετά ευκρινές, σε όσες κεραίες συντονίζονται κατάλληλα.

Κάτι άλλο λοιπόν συμβαίνει εδώ. Ξαφνικά, παρατηρούμε ότι, παρά την λυσσαλέα πολεμική, αναπάντεχα αλλά αυξανόμενα, συναντάμε δάσκαλους στα δημόσια σχολεία, που αντί ωραρίου, έχουν πρώτο μέλημά τους την εκπαιδευτική σχέση με τα παιδιά. Δάσκαλους που δεν φείδονται χρόνου για να την καλλιεργήσουν, για να προετοιμάσουν το μάθημα της επομένης στο σπίτι, να μελετήσουν τις νέες εκπαιδευτικές μεθόδους και εργαλεία, να βρουν τρόπους για να εμπλουτίσουν το μάθημα. Που αλληλογραφούν με τους μαθητές τους ηλεκτρονικά. Που συγκεντρώνουν εκπαιδευτικό υλικό σε ιστολόγια της τάξης. Που σχεδιάζουν μαθήματα εξ’ αποστάσεως εκπαίδευσης. Κι ας τέλειωσε η διδακτική ώρα. Κι άλλους που ξεσηκώνονται για να προετοιμάσουν και να διοργανώσουν αφιερώματα, εκδηλώσεις και σχολικές γιορτές, να βοηθήσουν όπου υπάρχει ανάγκη, δουλεύοντας ακόμα και Σάββατα και Κυριακές. Κι ας μην είναι εργάσιμες. Δάσκαλους που πολλές φορές θα μείνουν πίσω το βράδυ, για να συναντήσουν το γονιό που εργάζεται ως αργά το απόγευμα στη δεύτερη δουλειά, και να συζητήσουν τα προβλήματα του παιδιού του. Που θα ‘ρθουν και ακόμα περισσότερα απογεύματα για να μιλήσουν και να βρουν από κοινού με τους γονείς τρόπους να στηρίξουν το σχολείο. Που λειτουργούν έξω από υπερωρίες, έξω από ωράρια, που λειτουργούν πρώτα ως Δάσκαλοι. Και όταν οι ίδιοι καμιά φορά πιάνουν τη σκούπα για να καθαρίσουν τη τάξη, ή το κατσαβίδι για να επισκευάσουν τον υπολογιστή και να τοποθετήσουν τον διαδραστικό πίνακα - ναι, αυτόν που συστηματικά τους αρνείται η σχολική επιτροπή - αλλά που από το υστέρημά τους αγόρασαν οι γονείς - ούτε τραπεζοκόμοι αισθάνονται, ούτε υπηρέτες. Αλλά πρωτεργάτες. Μέτοχοι στη χαρά της δημιουργίας. Γι’ αυτούς το εύγε δεν είναι στα ελάχιστα ευρώ της όποιας εγκεκριμένης υπερωρίας. Είναι ο ενθουσιασμός, ο έπαινος, η αναγνώριση και ο σεβασμός στα μάτια των παιδιών και των γονέων. Είναι το παρόν σε μια κοινωνία που προτάσσει αργά αλλά σταθερά, διαφορετικές ανάγκες. Αυτές της προσωπικής δημιουργίας, της σπουδής και της γνώσης, της αξιολόγησης της ανθρώπινης ποιότητας.

Βέβαια αυτά δεν φαίνονται πολλής περιωπής και είναι ψιλά γράμματα, τόσο για τη ΔΟΕ όσο και για τους λοιπούς ευαγγελιστές του ωραρίου. Εδώ φτάνουν, ήδη από την πρώτη τους επιστολή, να καλούν τους συναδέλφους τους να αρνηθούν να εφαρμόσουν τον νόμο περί αξιολόγησης, με την αιτιολογία ότι οι ίδιοι διαφωνούν και έχουν “εκφράσει την αντίθεσή τους”. Ηθική αυτουργία και ανοιχτή προτροπή σε παρανομία, δηλαδή. Από και προς δημοσίους υπαλλήλους για τους οποίους η εφαρμογή του νόμου είναι η κατ’ εξοχήν υποχρέωση και καθήκον τους. Όμως προσοχή: να εφαρμόζεται ο νόμος όταν πρόκειται για το ωράριο. Νόμος είναι ό,τι αρέσει και γουστάρει η ΔΟΕ, όχι τι ψηφίζει το ελληνικό κοινοβούλιο. Αναρωτιέται κανείς ποιοί τελικά αποπειρώνται να οδηγούν και να προστάζουν τους δάσκαλους “σαν πολύτιμους υπηρέτας”; Και τις αντιφάσεις αυτές, ήδη υπάρχουν οι φωνές που τις επισημαίνουν και δεν φοβούνται να προβάλλουν την διαφορετική τους άποψη.

Τώρα όμως έχει έρθει η ώρα της κρίσης. Της κρίσης που πέραν της οικονομίας, είναι κρίση αξιών. Και η κρίση μας κρίνει όλους. Η τεράστια δυναμική της ανάγκης ενός νέου ξεκινήματος που θα προτάσσει, αντί ωραρίων, την αριστεία, την αξιολόγηση και τον πειραματισμό, θα έρθει στο προσκήνιο. Ένα νέο κοινωνικό ρεύμα, που θα αποπέμπει την λογική της ήσσονος προσπάθειας και την αναξιοκρατία, ενεργά συμβάλλοντας για να εξοριστούν επιτέλους πρακτικές και αντιλήψεις που αποτελούν δομικά στοιχεία της παθογένειας που χρόνια ταλαιπωρεί τη δημόσια εκπαίδευση. Οι κεραίες πολλαπλασιάζονται, συντονίζονται και εκπέμπουν.

Αναμέναμε ως γονείς, γιατί κι εμείς ενδιαφερόμαστε και πονάμε για το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα, αυτή τη φορά, στην αρχή κι αυτής, της τόσο δύσκολης, σχολικής χρονιάς, κάτι περισσότερο, από τη ΔΟΕ. Μια διαφορετική προσέγγιση από την συνήθη απόπειρα χαλιναγώγησης των συναδέλφων τους. Και αναμέναμε τουλάχιστον την άμεση δημοσιοποίηση των δικών τους αναλυτικών θέσεων περί αξιολόγησης, που συνεχώς και από καιρό επικαλούνται σαν συγκροτημένες και υπαρκτές. Αλλά με αυτές τις επιστολές και τις ανακοινώσεις τους, προέκυψε για άλλη μια φορά, υποδειγματική απαγγελία μαθήματος συνθηματολογικής παπαγαλίας. Γι’ αυτό τώρα που κόπηκε η ειδική τους σύνταξη λόγω συνδικαλιστικής ιδιότητας (την οποία σημειωτέον μετά βδελυγμίας αποποιούνται) οπότε έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζεται να μαζεύουν τα σχετικά ένσημα από τις συνδικαλιστικές τους καρέκλες, είναι καλή ευκαιρία αντί να πελάζουν με τους κομματάρχες, να επισκεφθούν κανένα σχολείο μήπως ανέλπιστα αντιληφθούν σε πραγματικές συνθήκες, από τον απλό και αφανή δάσκαλο, τι σημαίνει τιμώ το επάγγελμα και τι εστί αίσθημα καθήκοντος και συνεισφοράς στην επίλυση προβλημάτων της σχολικής κοινότητας. Όχι με πρώτη επιλογή την άρνηση, την επίκληση των αόρατων ευθυνών κάποιου άλλου, αλλά με την ατομική θετική στάση και πρωτοβουλία. Γιατί αυτή, αξιολογείται σήμερα από την δοκιμαζόμενη ελληνική κοινωνία.

Εκεί θα βρουν γονείς και εκπαιδευτικούς, “πλην Διδασκαλικών Ομοσπονδιών”, σε μια πανελλήνια εκστρατεία που συνεργάζεται, προσπαθεί και στοχεύει σε ένα άλλο σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα, αφουγκραζόμενη μια νέα Κοινή Ελληνική Λαλιά.

Για ωράρια να μιλούμε τώρα!


Υ.Γ.

Πιθανότατα δεν θα κάναμε καμία αναφορά, εάν οι ανωτέρω ανακοινώσεις δεν αναπαράγονταν ταυτόχρονα, από συλλόγους γονέων, γνωστούς και κατά τ’ άλλα απόλυτα συμπαθείς. Παραμένει αδιευκρίνιστο από μέρος τους κατά πόσο δημοσιεύουν ειδοποίηση, κλήση προς ανοχή, συμπαράσταση ή πρόσκληση συμμετοχής προς τους γονείς. Φωτοτυπική αναπαραγωγή ανακοινώσεων, άνευ επεξεργασίας, εξήγησης θέσης ή επιλογής στάσης. Δια της αοριστίας επαμφοτερίζουσας. Ίσως προς χάιδεμα αυτιών. Ίσως γιατί για τον οποιοδήποτε δικό τους λόγο, οι εκπρόσωποί τους, αισθάνονται τα συμφέροντα τους περισσότερο κοντά στα συνδικαλιστικά συμφέροντα της ΔΟΕ, παρά στην εύρυθμη λειτουργία των σχολείων. Ίσως γιατί πιστεύουν ότι οι σύλλογοι γονέων είναι καταδικασμένοι να παραμένουν αενάως ιδεολογικώς εγκλωβισμένοι στη γνώριμη συνδικαλιστική ιεραρχική πυραμίδα των ανωτεροβάθμιων οργανώσεων, προς άκριτο μηρυκασμό συνθημάτων εκ των άνωθεν προς τους υποτελείς. Ίσως εναλλακτικά γιατί αισθάνονται περισσότερο λαός από τους υπολοίπους. Ίσως για απλή πληροφόρηση. Ίσως τελικά λόγω περίπτωσης εφαρμογής της αρχής των Όκκαμ-Χάνλον: απλούστερη εξήγηση είναι η βλακεία. Αλλά αυτό είναι δικό τους θέμα για να ξεκαθαρίσουν μεταξύ τους, όπως και των γονέων που εκπροσωπούν.

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

Γενική Συνέλευση (επαναληπτική)

Μην ξεχάσετε!
Την Δευτέρα 15-10-2012 και ώρα 19:00 θα πραγματοποιηθεί επαναληπτική Γενική Συνέλευση των μελών του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 4ου Δημοτικού Σχολείου Βριλησσίων, στην αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου μας. Η γενική συνέλευση είναι επαναληπτική, λόγω μη απαρτίας της πρώτης, την περασμένη Δευτέρα.

Θέματα της συνέλευσης είναι ο απολογισμός του ΔΣ για το σχολικό έτος 2011-2012, η προκήρυξη εκλογών και η εκλογή εφορευτικής επιτροπής. Επίσης η συζήτηση των θεμάτων που απασχολούν το σχολείο και τους γονείς και η σχετική παροχή κατευθύνσεων στο νέο ΔΣ και τα υπόλοιπα όργανα που θα προκύψουν μετά τις εκλογές.

Η παρουσία και συμμετοχή όλων μας είναι απαραίτητη.

Οδηγός χρήσης του Διαδικτύου για μαθητές από 6 έως 12 ετών

Εναν νέο online οδηγό ασφάλειας για παιδιά από 6 έως 12 ετών δημιούργησε το Ελληνικό Κέντρο Ασφαλούς Διαδικτύου. Ο οδηγός εστιάζει σε τέσσερα βασικά θέματα (ασφάλεια, επικοινωνία, ηλεκτρονική παρενόχληση, διασκέδαση και κατέβασμα αρχείων).

Στην online πλατφόρμα του οδηγού τα παιδιά αλλά και οι γονείς τους θα βρουν συμβουλές, χρυσούς κανόνες, κουίζ, παζλ και παιχνίδια, μέσω των οποίων αποκτούν τις απαραίτητες πληροφορίες για την ασφαλή χρήση του Διαδικτύου. Το Ελληνικό Κέντρο Ασφαλούς Διαδικτύου επισημαίνει, ιδιαίτερα, ότι ο οδηγός μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τους εκπαιδευτικούς για τη δημιουργία δραστηριοτήτων μέσα στην τάξη.

Οι χρήστες έχουν, επίσης, τη δυνατότητα να «κατεβάσουν» στον υπολογιστή τους τον ειδικό Οδηγό Ασφάλειας σε μορφή PDF, ο οποίος περιλαμβάνει δύο βιβλιαράκια ασφαλείας για το Διαδίκτυο - τον οικογενειακό οδηγό διασκέδασης και τον οδηγό για γονείς που μπορούν να χρησιμοποιήσουν και οι εκπαιδευτικοί - μαζί με 12 κάρτες περιπτώσεων γύρω από θέματα ασφαλούς χρήσης του Διαδικτύου, τις οποίες μπορούν να κόψουν τα παιδιά και στη συνέχεια να διαβάσουν και να συζητήσουν μαζί με τους γονείς ή τους δασκάλους τους.

Εκπαιδευτικοί, γονείς και μαθητές μπορούν να βρουν τον online οδηγό στη διεύθυνση www.esafetykit.net.
Όπως αναφέρεται σε ανακοίνωση του Ελληνικού Κέντρου Ασφαλούς Διαδικτύου, ο online οδηγός έχει δημιουργηθεί σε έντεκα ευρωπαϊκές γλώσσες, ως αποτέλεσμα της γνώσης του Πανευρωπαϊκού Δικτύου Εθνικών Κέντρων Ενημέρωσης και Επαγρύπνησης για ένα Ασφαλέστερο Διαδίκτυο, Insafe, με πρωτοβουλία του European Schoolnet, συντονιστή του Δικτύου Insafe.

Στην ελληνική γλώσσα, o online οδηγός υλοποιήθηκε από τη δράση Saferinternet.gr του Ελληνικού Κέντρου Ασφαλούς Διαδικτύου.

Πηγη: kathimerini.gr

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Το βάρος της τσάντας βασανίζει τους μαθητές


Ασήκωτες είναι οι σχολικές τσάντες που κουβαλούν τα ελληνόπουλα, αφού σύμφωνα με μελέτη συχνά πυκνά αγγίζουν ή ακόμη και ξεπερνούν τα εφτά κιλά! Γι΄ αυτό και οι επιστήμονες, όπως αναφέρουν Τα Νέα, προειδοποιούν τους γονείς να πάρουν στα σοβαρά την επιλογή της τσάντας που θα κουβαλούν όλο τον χρόνο τα παιδιά τους, προς αποφυγήν κακώσεων στην πλάτη.

Είναι ενδεικτικό πως έξι στα δέκα παιδιά- που στην ηλικία των πρώτων τάξεων του δημοτικού ζυγίζουν περίπου 22- 25 κιλά- υποφέρουν από πόνους, εξαιτίας προβλημάτων που παρουσιάζουν στη σπονδυλική στήλη ύστερα από την καθημερινή χρήση των σχολικών σακιδίων «βαρέων βαρών». Ακόμη και οι νέες σχετικά τσάντες με ρόδες που έχουν κάνει την εμφάνισή τους στην αγορά τα τελευταία χρόνια ως εναλλακτική λύση, κρύβουν κινδύνους για την πλάτη και τη μέση παρ΄ όλο που τα παιδιά δεν χρειάζεται να τις κουβαλούν.

«Οι τσάντες με ρόδες αποτελούν την καλύτερη λύση, εάν οι μαθητές τις σπρώχνουν προς τα εμπρός- όπως δηλαδή, τα καροτσάκια των σούπερ μάρκετ. Όταν όμως σέρνουν την τσάντα από το χερούλι προέκτασης, τότε αναγκάζονται να κάνουν στροφική κίνηση της σπονδυλικής στήλης και συνεπώς επιβαρύνουν τη μέση τους», τονίζει στα «ΝΕΑ» ο ορθοπεδικός Γιώργος Κατσιφαράκης.

Η λίστα των παθήσεων που διαγιγνώσκουν οι γιατροί εξαιτίας των ασήκωτων σχολικών τσαντών δεν σταματούν εδώ: «Η σκολίωση, η κύφωση και οι έντονες ενοχλήσεις στη θωρακική μοίρα της σπονδυλικής στήλης (το τμήμα της σπονδυλικής στήλης δηλαδή, που αντιστοιχεί στο ύψος του θώρακα και ξεκινά κάτω από τον αυχένα και σταματά στο ύψος της μέσης) είναι ιδιαίτερα συχνά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά. Βέβαια, όσο πιο νωρίς αντιληφθούν το πρόβλημα οι γονείς τόσο καλύτερο είναι για τους μαθητές, αφού με ειδικές ασκήσεις και φυσιοθεραπεία τα προβλήματα αυτά μπορούν να διορθωθούν», συμπληρώνει ο κ. Κατσιφαράκης, ο οποίος ωστόσο τονίζει πως το Α και το Ω για να διώξουν μια και καλή τα παιδιά τους πόνους είναι να απαλλαγούν από τα βάρη τους.

Πάντως, το μυστικό όπως τονίζουν οι ειδικοί είναι να ζυγίσουν οι γονείς όλες τις παραμέτρους πριν επιλέξουν τη σωστή σάκα. «Το βάρος της τσάντας δεν πρέπει να υπερβαίνει το 10% του βάρους των μαθητών. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως το μέγιστο βάρος που πρέπει να κουβαλά ένας μαθητής που πηγαίνει στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού και ζυγίζει περίπου 22 κιλά, δεν θα πρέπει να ξεπερνά τα 2,5 κιλά. Παρ΄ όλα αυτά, έρευνες δείχνουν πως τα παιδιά φορτώνονται με σάκες που φτάνουν έως και τα εφτά κιλά», υπογραμμίζει ο πρόεδρος της Ελληνικής Παιδιατρικής Εταιρείας, Ανδρέας Κωνσταντόπουλος.

Τα σακίδια με λουράκια πλάτης που εφαρμόζουν στους δύο ώμους πάλι, θεωρούνται μια από τις ασφαλέστερες επιλογές, αρκεί οι μαθητές να αξιοποιήσουν τα εργονομικά χαρακτηριστικά τους. «Το βασικότερο απ΄ όλα είναι να τοποθετούν τα λουριά και στις δύο ωμοπλάτες, ενώ δεν πρέπει να αφήνουν αναξιοποίητο το λουράκι μέσης».

Πάντως, οι ειδικοί επιμένουν πως σε κάθε περίπτωση το υπερβολικό βάρος των βιβλίων είναι αυτό που ευθύνεται κυρίως για τις κακώσεις και όχι ο σχεδιασμός των τσαντών. «Μια πρακτική λύση θα ήταν να έχουν οι μαθητές διπλά βιβλία στο σπίτι και στο σχολείο, ώστε να μη χρειάζεται να τα μεταφέρουν- βέβαια, αυτό σημαίνει επιπλέον κόστος για τον ούτως ή άλλως επιβαρημένο οικογενειακό προϋπολογισμό».

Και μερικές συμβουλές για τη σωστή χρήση:

* Το κάτω μέρος της τσάντας (όταν πρόκειται για σάκο) πρέπει να σταματά πάνω από τους γοφούς – περίπου πέντε εκατοστά πάνω από τη μέση
* Τα βιβλία που είναι και τα πιο βαριά είδη, πρέπει να τοποθετούνται στο κέντρο της τσάντας. Τα υπόλοιπα σχολικά είδη πρέπει να μοιράζονται στα άλλα τμήματα της σάκας
* ΄Οταν τα παιδιά σκύβουν, ενόσω κουβαλούν τη σχολική τους τσάντα, πρέπει να λυγίζουν τα γόντατά τους και όχι να κάμπτουν τη μέση τους
* Οι γονείς πρέπει να ρωτούν τα παιδιά τους εάν έχουν ενοχλήσεις στην πλάτη και τη μέση. Σε αυτήν την περιπτωση, πρέπει να συμβουλευθούν ειδικό.

via 165ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών

Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2012

Συζητήσεις για την Εκπαίδευση

Αναδημοσιεύουμε από το ιστολόγιο Ars Longa Vita Brevis μια άποψη που ξεχωρίζει. Οπωσδήποτε για την ειλικρίνειά της, αλλά και επειδή καταγράφεται από την οπτική γωνία ενός νέου δάσκαλου.




Συζητήσεις για την Εκπαίδευση

Στην Ελλάδα οι συζητήσεις για τα σχολεία και τα πανεπιστήμια περιστρέϕονται γύρω από συγκεκριμένους άξονες. Π.χ., σπάνια θα ακούσεις τη λέξη Εκπαίδευση να βγαίνει από τα χείλη κάποιου. Αντίθετα όλοι μιλάνε για την Παιδεία: η Παιδεία έχει τα χάλια της· η Παιδεία λύνει εκείνο το πρόβλημα ή το άλλο· πρέπει να βελτιωθεί η Παιδεία κ.τ.λ. Ένα βασικό χαρακτηριστικό του ελληνικού διαλόγου για την Εκπαίδευση είναι ότι δεν αναϕέρει ποτέ το όνομά της. Αυτή η επιλογή λέξεων —η προτίμηση της Παιδείας αντί της Εκπαίδευσης— δημιουργεί κάποια προβλήματα:

Κατ' αρχάς, η Παιδεία, επειδή είναι ασαϕής και νεϕελώδης έννοια, δε βοηθά τον εκπαιδευτικό να οργανώσει το μάθημά του. Θεμιτό είναι οι μαθητές μου να αποκτήσουν Παιδεία. Πώς όμως θα διδάξω αύριο το γράμμα Άλϕα στην Πρώτη, τις δυνάμεις στο Γυμνάσιο ή τα ανώμαλα ρήματα στα αρχαία; Δε μας λέει τίποτα, δεν υπάρχει κάποια καθοδήγηση, κάποια υπόδειξη, κάτι.

Πέρα από την ασάϕεια, το περιεχόμενο της Παιδείας δεν είναι και καθολικά αποδεκτό. Ένας άθεος, ένας ορθόδοξος, ένας κομουνιστής, ένας χρυσαυγίτης δε συμϕωνούν ως προς το τι είναι Παιδεία. Με ποιο, επομένως, περιεχόμενο θα δουλέψει ο εκπαιδευτικός;
Αλλά και να λυθούν αυτά, δεν είναι δυνατόν να πιστέψουμε στα σοβαρά ότι κάποιος αποκτά Παιδεία απλώς τελειώνοντας το σχολείο. Η κατάκτησή της απαιτεί ισόβιο αγώνα στον οποίο το σχολείο, λόγω του περιορισμένου χρόνου, προσϕέρει λίγα. Η Παιδεία ουσιαστικά είναι ένα ιδανικό, ένας απραγματοποίητος στόχος που ωθεί τον άνθρωπο να βελτιώνεται συνέχεια.

Η απουσία αναϕοράς του σωστού επιστημονικού όρου υποδηλώνει τον δεύτερο άξονα γύρω από τον οποίο περιστρέϕεται ο διάλογος για την ελληνική εκπαίδευση: την απαξίωση της Παιδαγωγικής Επιστήμης. Στον τόπο μας δε θεωρείται απαραίτητο ο εκπαιδευτικός να σπουδάζει παιδαγωγικά. Δε δεχόμαστε ότι υπάρχει ένας ολόκληρος τομέας της επιστήμης που επιχειρεί να απαντήσει ερωτήσεις όπως: είναι δυνατόν να μάθουν οι μαθητές κάποιο γνωστικό αντικείμενο σε μικρότερο χρονικό διάστημα από ό,τι σήμερα· τι πρέπει να κάνουμε για να μάθουν οι μαθητές που δε μάθαιναν στο παρελθόν· μπορούμε να διδάξουμε περισσότερη ύλη σήμερα από ό,τι παλιά· ποιο είναι το ιδανικό περιεχόμενο κάθε μαθήματος· με ποιον τρόπο καλλιεργείται η κριτική σκέψη, η δημιουργική σκέψη. Δηλαδή αναζητά διαρκώς καλύτερους τρόπους διδασκαλίας. Δυστυχώς όμως δε θα βρούμε παρόμοιους προβληματισμούς στον δημόσιο διάλογο. Απεναντίας, θα βρούμε συνεχείς και ασαϕείς αναϕορές στην Παιδεία.

Ο τρίτος άξονας είναι η ασυδοσία των μαθητών. Υποτίθεται ότι οι Έλληνες μαθητές είναι ασύδοτοι, με ευθύνη των γονιών τους πάντα, και επομένως πώς να μάθουν; Δημιουργούν συνέχεια προβλήματα, διαταράσσουν το μάθημα, τεμπελιάζουν κ.ά. Πέρα από το ότι είναι ψέμα, στην ουσία αυτή η στάση μάς υποβιβάζει. Η μετατόπιση των ευθυνών από μας στους γονείς και στα παιδιά, μας αϕαιρεί τη δυνατότητα να δείξουμε τι μπορούμε να κάνουμε. Πώς θα δουλέψεις, πώς θα αποδώσεις στον μέγιστο βαθμό όταν πιστεύεις ότι δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτα; Όταν πιστεύεις ότι δεν εξαρτάται από σένα; Είναι αποτελεσματικότερο, αντί να μεμψιμοιρούμε, να προσπαθούμε να λύσουμε όσα προβλήματα μπορούμε μόνοι μας.

Συνοψίζοντας, θα έλεγα πως οι τρεις άξονες —η συνεχής αναϕορά στην Παιδεία, η απαξίωση των παιδαγωγικών, η ασυδοσία των μαθητών— βλάπτουν· επισκιάζουν τα πραγματικά προβλήματα της Εκπαίδευσης και δημιουργούν νέα. Χρειάζεται ριζική αλλαγή των θεμάτων γύρω από τα οποία οργανώνεται ο δημόσιος διάλογος για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Λ.χ., το πιο καυτό θέμα της ελληνικής εκπαίδευσης, η παπαγαλία, όχι μόνο δεν αγγίζεται από κανέναν, μα πολλοί γονείς την απαιτούν από τους εκπαιδευτικούς. Και μετά στο σπίτι τους με την ησυχία τους καυτηριάζουν την Παιδεία…