Πρόκειται για την από 17.09.12 επιστολή της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος (ΔΟΕ) προς τους Συλλόγους Εκπαιδευτικών, για τα Εργασιακά Δικαιώματα των Εκπαιδευτικών Π.Ε.. Μια εικόνα ανάλυσης του κειμένου της επιστολής, στις συχνότερα χρησιμοποιούμενες λέξεις, σε σύννεφο λέξεων του wordle, τοιουτοτρόπως ευκόλως αφομοιώσιμου, τόσο ως προς το ουσιαστικό νόημα, όσο και ως προς τις σημαντικές προτεραιότητες που θέτει η ΔΟΕ, εν μέσω ζοφερών καιρών για την ελληνική κοινωνία. Ωράριο, διδακτικό ωράριο και πάλι ωράριο, συνάδελφοι.
Και βεβαίως ο βομβαρδισμός δελτίων τύπου και ανακοινώσεων της ΔΟΕ έκτοτε συνεχίζεται, με τις προσκλήσεις για άρνηση της αξιολόγησης, την αποχή από την συμπλήρωση των ερωτηματολογίων και τις συνεχείς κινητοποιήσεις, όχι μόνον για τα θέματα της εκπαίδευσης, αλλά τελευταίως αναλαμβάνοντας ρόλο υπερασπιστή της χώρας για τα “ευρύτερα δίκαια” και τη "σωτηρία" του λαού.
Ας δούμε την ουσία. Ποιό είναι τελικά το διά ταύτα των ανακοινώσεων της ΔΟΕ; Όχι σε όλα - αρνηθείτε το σύμπαν. Κι αν υπάρχουν ελλείψεις, εσείς αδιαφορήστε. Γιατί να λειτουργούν συνεπώς τα ολοήμερα; Προφανώς δεν θα υπάρχει ανάγκη κατά την ΔΟΕ. Αφού άλλωστε οι γονείς κατά 40% είναι πλέον άνεργοι. Κάθε οικογένεια έχει κι από έναν. Ας πάρουν τα παιδιά σπίτι. Αυτό συμπερασματικά προβάλλεται ως η εναλλακτική επιλογή. Προς απασχόληση και των ανέργων. Διότι προέχει το ωράριο των διδασκόντων.
“Μα φυσικά. Δεν είναι οι δάσκαλοι για να τους οδηγούν και να τους προστάζουν σαν πολύτιμους υπηρέτας” θα σημείωνε ο ποιητής.Προς τούτο, σπεύδει η ΔΟΕ με τις ανακοινώσεις και κυρίως με την πρώτη ανωτέρω επιστολή της, επικαλούμενη μετ’ επιτάσεως το ωράριο, να κάνει λεπτομερείς συστάσεις επιστροφής σε “πρέπουσες συμπεριφορές” στους δάσκαλους και τους εκπαιδευτικούς. Σε ποιούς και πόσους όμως ακριβώς από αυτούς; Ποια η ανάγκη υπενθύμισης σε όσους δεν χρειάζονται παρότρυνση για να εφαρμόζουν ωράρια και συνδικαλιστικά κεκτημένα; Καμία. Προφανώς απευθύνεται στους υπόλοιπους δάσκαλους και εκπαιδευτικούς που ενίοτε, αντί να μετρούν με το ρολόι το εκπαιδευτικό έργο, φροντίζουν, αν και μη τυπικά υποχρεωμένοι, ακόμα και εις βάρος του προσωπικού τους χρόνου, για την συμπλήρωση κενών και την εν γένει διασφάλιση της εύρυθμης λειτουργίας των σχολείων τους. Δάσκαλους που εξακολουθούν να λαμβάνουν υπ’ όψη τους τις ανάγκες των γονέων και των παιδιών. Και έχουν, πέραν του ωραρίου, συναίσθηση εκπαιδευτικής αποστολής και συνείδηση γενικότερου καθήκοντος απέναντι στο κοινωνικό σύνολο.
Και ας μην ξεγελιέται κανείς ότι τέτοιοι δάσκαλοι δεν υπάρχουν ή δήθεν μετρώνται στα δάκτυλα. Επειδή ακριβώς υπάρχουν, τα σχολεία ακόμη λειτουργούν, παρά τα συνεχή εξοντωτικά χτυπήματα, από τα βιβλία ιστορίας και τον αριθμό των φωνηέντων έως τις καταλήψεις. Τα σχολεία λειτούργησαν πέρσι, παρά την έλλειψη των βιβλίων. Ποιοι διαφύλαξαν τη λειτουργία αυτή, την ώρα που τα παντός είδους κοράκια υπερίπταντο εν αναμονή του διαμελισμού του πτώματος της δημόσιας εκπαίδευσης; Οι πολιτικοί μας, τα κόμματα ή μήπως οι συνδικαλιστές της ΔΟΕ; Η θετική απάντηση και στάση της πλειοψηφίας των εκπαιδευτικών, αυτή την κρίσιμη στιγμή, αν και για τους πολλούς άδηλη, ήταν ταυτόχρονα κι ένα μήνυμα ευθύνης αρκετά ευκρινές, σε όσες κεραίες συντονίζονται κατάλληλα.
Κάτι άλλο λοιπόν συμβαίνει εδώ. Ξαφνικά, παρατηρούμε ότι, παρά την λυσσαλέα πολεμική, αναπάντεχα αλλά αυξανόμενα, συναντάμε δάσκαλους στα δημόσια σχολεία, που αντί ωραρίου, έχουν πρώτο μέλημά τους την εκπαιδευτική σχέση με τα παιδιά. Δάσκαλους που δεν φείδονται χρόνου για να την καλλιεργήσουν, για να προετοιμάσουν το μάθημα της επομένης στο σπίτι, να μελετήσουν τις νέες εκπαιδευτικές μεθόδους και εργαλεία, να βρουν τρόπους για να εμπλουτίσουν το μάθημα. Που αλληλογραφούν με τους μαθητές τους ηλεκτρονικά. Που συγκεντρώνουν εκπαιδευτικό υλικό σε ιστολόγια της τάξης. Που σχεδιάζουν μαθήματα εξ’ αποστάσεως εκπαίδευσης. Κι ας τέλειωσε η διδακτική ώρα. Κι άλλους που ξεσηκώνονται για να προετοιμάσουν και να διοργανώσουν αφιερώματα, εκδηλώσεις και σχολικές γιορτές, να βοηθήσουν όπου υπάρχει ανάγκη, δουλεύοντας ακόμα και Σάββατα και Κυριακές. Κι ας μην είναι εργάσιμες. Δάσκαλους που πολλές φορές θα μείνουν πίσω το βράδυ, για να συναντήσουν το γονιό που εργάζεται ως αργά το απόγευμα στη δεύτερη δουλειά, και να συζητήσουν τα προβλήματα του παιδιού του. Που θα ‘ρθουν και ακόμα περισσότερα απογεύματα για να μιλήσουν και να βρουν από κοινού με τους γονείς τρόπους να στηρίξουν το σχολείο. Που λειτουργούν έξω από υπερωρίες, έξω από ωράρια, που λειτουργούν πρώτα ως Δάσκαλοι. Και όταν οι ίδιοι καμιά φορά πιάνουν τη σκούπα για να καθαρίσουν τη τάξη, ή το κατσαβίδι για να επισκευάσουν τον υπολογιστή και να τοποθετήσουν τον διαδραστικό πίνακα - ναι, αυτόν που συστηματικά τους αρνείται η σχολική επιτροπή - αλλά που από το υστέρημά τους αγόρασαν οι γονείς - ούτε τραπεζοκόμοι αισθάνονται, ούτε υπηρέτες. Αλλά πρωτεργάτες. Μέτοχοι στη χαρά της δημιουργίας. Γι’ αυτούς το εύγε δεν είναι στα ελάχιστα ευρώ της όποιας εγκεκριμένης υπερωρίας. Είναι ο ενθουσιασμός, ο έπαινος, η αναγνώριση και ο σεβασμός στα μάτια των παιδιών και των γονέων. Είναι το παρόν σε μια κοινωνία που προτάσσει αργά αλλά σταθερά, διαφορετικές ανάγκες. Αυτές της προσωπικής δημιουργίας, της σπουδής και της γνώσης, της αξιολόγησης της ανθρώπινης ποιότητας.
Βέβαια αυτά δεν φαίνονται πολλής περιωπής και είναι ψιλά γράμματα, τόσο για τη ΔΟΕ όσο και για τους λοιπούς ευαγγελιστές του ωραρίου. Εδώ φτάνουν, ήδη από την πρώτη τους επιστολή, να καλούν τους συναδέλφους τους να αρνηθούν να εφαρμόσουν τον νόμο περί αξιολόγησης, με την αιτιολογία ότι οι ίδιοι διαφωνούν και έχουν “εκφράσει την αντίθεσή τους”. Ηθική αυτουργία και ανοιχτή προτροπή σε παρανομία, δηλαδή. Από και προς δημοσίους υπαλλήλους για τους οποίους η εφαρμογή του νόμου είναι η κατ’ εξοχήν υποχρέωση και καθήκον τους. Όμως προσοχή: να εφαρμόζεται ο νόμος όταν πρόκειται για το ωράριο. Νόμος είναι ό,τι αρέσει και γουστάρει η ΔΟΕ, όχι τι ψηφίζει το ελληνικό κοινοβούλιο. Αναρωτιέται κανείς ποιοί τελικά αποπειρώνται να οδηγούν και να προστάζουν τους δάσκαλους “σαν πολύτιμους υπηρέτας”; Και τις αντιφάσεις αυτές, ήδη υπάρχουν οι φωνές που τις επισημαίνουν και δεν φοβούνται να προβάλλουν την διαφορετική τους άποψη.
Τώρα όμως έχει έρθει η ώρα της κρίσης. Της κρίσης που πέραν της οικονομίας, είναι κρίση αξιών. Και η κρίση μας κρίνει όλους. Η τεράστια δυναμική της ανάγκης ενός νέου ξεκινήματος που θα προτάσσει, αντί ωραρίων, την αριστεία, την αξιολόγηση και τον πειραματισμό, θα έρθει στο προσκήνιο. Ένα νέο κοινωνικό ρεύμα, που θα αποπέμπει την λογική της ήσσονος προσπάθειας και την αναξιοκρατία, ενεργά συμβάλλοντας για να εξοριστούν επιτέλους πρακτικές και αντιλήψεις που αποτελούν δομικά στοιχεία της παθογένειας που χρόνια ταλαιπωρεί τη δημόσια εκπαίδευση. Οι κεραίες πολλαπλασιάζονται, συντονίζονται και εκπέμπουν.
Αναμέναμε ως γονείς, γιατί κι εμείς ενδιαφερόμαστε και πονάμε για το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα, αυτή τη φορά, στην αρχή κι αυτής, της τόσο δύσκολης, σχολικής χρονιάς, κάτι περισσότερο, από τη ΔΟΕ. Μια διαφορετική προσέγγιση από την συνήθη απόπειρα χαλιναγώγησης των συναδέλφων τους. Και αναμέναμε τουλάχιστον την άμεση δημοσιοποίηση των δικών τους αναλυτικών θέσεων περί αξιολόγησης, που συνεχώς και από καιρό επικαλούνται σαν συγκροτημένες και υπαρκτές. Αλλά με αυτές τις επιστολές και τις ανακοινώσεις τους, προέκυψε για άλλη μια φορά, υποδειγματική απαγγελία μαθήματος συνθηματολογικής παπαγαλίας. Γι’ αυτό τώρα που κόπηκε η ειδική τους σύνταξη λόγω συνδικαλιστικής ιδιότητας (την οποία σημειωτέον μετά βδελυγμίας αποποιούνται) οπότε έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζεται να μαζεύουν τα σχετικά ένσημα από τις συνδικαλιστικές τους καρέκλες, είναι καλή ευκαιρία αντί να πελάζουν με τους κομματάρχες, να επισκεφθούν κανένα σχολείο μήπως ανέλπιστα αντιληφθούν σε πραγματικές συνθήκες, από τον απλό και αφανή δάσκαλο, τι σημαίνει τιμώ το επάγγελμα και τι εστί αίσθημα καθήκοντος και συνεισφοράς στην επίλυση προβλημάτων της σχολικής κοινότητας. Όχι με πρώτη επιλογή την άρνηση, την επίκληση των αόρατων ευθυνών κάποιου άλλου, αλλά με την ατομική θετική στάση και πρωτοβουλία. Γιατί αυτή, αξιολογείται σήμερα από την δοκιμαζόμενη ελληνική κοινωνία.
Εκεί θα βρουν γονείς και εκπαιδευτικούς, “πλην Διδασκαλικών Ομοσπονδιών”, σε μια πανελλήνια εκστρατεία που συνεργάζεται, προσπαθεί και στοχεύει σε ένα άλλο σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα, αφουγκραζόμενη μια νέα Κοινή Ελληνική Λαλιά.
Για ωράρια να μιλούμε τώρα!
Υ.Γ.
Πιθανότατα δεν θα κάναμε καμία αναφορά, εάν οι ανωτέρω ανακοινώσεις δεν αναπαράγονταν ταυτόχρονα, από συλλόγους γονέων, γνωστούς και κατά τ’ άλλα απόλυτα συμπαθείς. Παραμένει αδιευκρίνιστο από μέρος τους κατά πόσο δημοσιεύουν ειδοποίηση, κλήση προς ανοχή, συμπαράσταση ή πρόσκληση συμμετοχής προς τους γονείς. Φωτοτυπική αναπαραγωγή ανακοινώσεων, άνευ επεξεργασίας, εξήγησης θέσης ή επιλογής στάσης. Δια της αοριστίας επαμφοτερίζουσας. Ίσως προς χάιδεμα αυτιών. Ίσως γιατί για τον οποιοδήποτε δικό τους λόγο, οι εκπρόσωποί τους, αισθάνονται τα συμφέροντα τους περισσότερο κοντά στα συνδικαλιστικά συμφέροντα της ΔΟΕ, παρά στην εύρυθμη λειτουργία των σχολείων. Ίσως γιατί πιστεύουν ότι οι σύλλογοι γονέων είναι καταδικασμένοι να παραμένουν αενάως ιδεολογικώς εγκλωβισμένοι στη γνώριμη συνδικαλιστική ιεραρχική πυραμίδα των ανωτεροβάθμιων οργανώσεων, προς άκριτο μηρυκασμό συνθημάτων εκ των άνωθεν προς τους υποτελείς. Ίσως εναλλακτικά γιατί αισθάνονται περισσότερο λαός από τους υπολοίπους. Ίσως για απλή πληροφόρηση. Ίσως τελικά λόγω περίπτωσης εφαρμογής της αρχής των Όκκαμ-Χάνλον: απλούστερη εξήγηση είναι η βλακεία. Αλλά αυτό είναι δικό τους θέμα για να ξεκαθαρίσουν μεταξύ τους, όπως και των γονέων που εκπροσωπούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου