Παραθέτω την απάντηση και εξήγηση του ιστολογίου του συλλόγου γονέων του 5ου δημοτικού σχολείου Βριλησσίων σε προηγούμενη κριτική μας, επί της αρχής της ίσης αντιμετώπισης, της πολυφωνίας και σχηματισμού άποψης από τους γονείς και τους δικούς μας αναγνώστες:
Γιατί δημοσιεύουμε απεργιακά δελτίαΓια να μην παρεξηγηθώ λοιπόν κι εγώ ή ο δικός μας σύλλογος, ας μου επιτραπεί με τη σειρά μου να απαντήσω, και σε πρώτο πρόσωπο, αφού η ανάρτηση έφερε τη δική μου υπογραφή.
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, και επειδή υπήρξαν καποια σχόλια από «συναδελφικό» ιστολόγιο, ο μόνος λόγος αναδημοσίευσης του απεργιακού δελτίου της ΔΟΕ, όπως και κάθε απεργιακού δελτίου που αφορά το σχολείο μας, είναι για να βρίσκονται οι εργαζόμενοι γονείς σε εγρήγορση, καθώς δεν είναι ούτε απλό ούτε εύκολο να βρίσκουν άτομο για να προσέχει τα παιδιά τους που δεν μπορούν, λόγω της απεργίας, να παραμείνουν στο σχολείο. Όπως είναι γνωστό, άλλωστε, οι εκπαιδευτικοί που συμμετέχουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις δεν έχουν καμία υποχρέωση να ενημερώνουν για τη συμμετοχή τους μέχρι την έναρξη αυτών.
Ξεκινώ λέγοντας ότι αισθάνομαι εντυπωσιασμένος, σοφότερος και χαρούμενος. Εντυπωσιασμένος γιατί η πιθανολόγηση και μόνον της αρχής του Όκκαμ προκάλεσε αντίδραση και άμεση απάντηση. Σοφότερος γιατί, εκ τούτου, επιτέλους κατανόησα τον λόγο που αναφέρεται στη βιβλιογραφία, ως Ξυράφι του Όκκαμ. Ήταν μια απορία που είχα από χρόνια. Aισθάνομαι χαρούμενος, γιατί τώρα υπάρχει, αντί του τίποτα, έστω κάτι. Αυτό είναι πάντα θετικό. Μια εξήγηση, που ανεξαρτήτως αν συμφωνώ ή όχι, αν είναι επαρκής ή μη, σε πρώτη ανάγνωση, φαίνεται να δικαιολογεί τα πράγματα. Η προσέγγιση της αλήθειας και του νοήματος των λόγων και πράξεών μας είναι νομίζω πάντα ωφέλιμη και χρήσιμη. Συνεπώς η κριτική μου αποδεικνύεται ότι λειτούργησε επ’ αγαθώ. Ο χαρακτηρισμός της ως συναδελφικής, εντός εισαγωγικών, άπτεται της ατομικής κουλτούρας επιλογής χρήσης της συνδικαλίζουσας αργκό κι έτσι ευκόλως τον αντιπαρέρχομαι ως άνευ ουσίας.
“ο μόνος λόγος αναδημοσίευσης του απεργιακού δελτίου … όπως και κάθε απεργιακού δελτίου, που αφορά το σχολείο μας είναι για να βρίσκονται οι εργαζόμενοι γονείς σε εγρήγορση, καθώς …”.Αντιπαρέρχομαι (ξανά) αλλά δεν μπορώ να μη σημειώσω, την επιλογή της λέξης “εγρήγορση”, αντί της ενημέρωσης ή πληροφόρησης. Είτε ως σύμπτωμα της ίδιας αργκό, είτε ως εμφατική από τον συντάκτη σημείωσης, της συνειδησιακής κατάστασης στην οποία θα πρέπει να περιέλθουν οι γονείς εκ της ανακοίνωσης, εξομοιούμενης αυτής με ελληνορθόδοξο χριστιανικό κήρυγμα. Πάντως, κρίνοντας και από τα λοιπά συμφραζόμενα, η πληροφόρηση και η ενημέρωση των γονέων, είναι ο λόγος της δημοσίευσης. Αυτό είναι απλό και δεκτό. Όμως, δημιουργούνται και περαιτέρω ερωτήματα. Σε συνδυασμό με το γεγονός, ότι η δημοσίευση δεν περιορίστηκε στην ανακοίνωση ώρας και ημέρας των τριών γραμμών, αλλά αυτούσια αναπαράχθηκε το σύνολο του κειμένου, με όλο το κατεβατό της συνθηματολογίας και του δογματισμού, που εμπεριείχε. Ως συνδικαλιστικό μανιφέστο ή κήρυγμα, και όχι ως απλό ενημερωτικό απεργιακό δελτίο. Εξυπηρετεί τους σκοπούς του συλλόγου να καθιστά ευρύτερα γνωστό το όλο περιεχόμενο αυτό; Εξαφανίστηκαν ξαφνικά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης; Υπάρχει κάποιο ειδικό όφελος για τα μέλη του; Ή άλλου είδους ανάγκη; Αυτά παραμένουν αναπάντητα, προς σχηματισμό γνώμης από τον καθένα.
Όμως, 5ο δημοτικό, αλλού είναι το θέμα. Αλλού είναι το πραγματικό ερώτημα, το καίριο, το βασανιστικό. Αυτό που μας φέρνει αντιμέτωπους με τα λάθη και τις παραλείψεις μας. Αυτό που τσακίζει κόκαλα, ραγίζει συνειδήσεις. Αυτό που αρνείσαι να το κοιτάξεις στα μάτια και να το αντιμετωπίσεις.
Τι αφορά το σχολείο; Τι ακριβώς το αφορά; Τι προσδιορίζει τη σχέση; Τι την διαχωρίζει;Αυτό το ερώτημα, δεν θέλεις να τ’ακουμπήσεις. Θέλεις να τ’αποφύγεις. Ενώπιον αυτού συνεχίζεις να ζεις την μεγάλη άρνηση. Μέσα σου το ξέρεις, αλλά το κρύβεις. Γιατί μας θαμπώνεις και μας λες πόσο δημοκρατικός είσαι, πόσο περίτρανα πολυφωνικός. Ότι οι κανόνες είναι ίδιοι για όλους. Ότι όλους τους μεταχειρίζεσαι στα ίσια. Αυτό υποδηλώνεις όταν υπογραμμίζεις το “όπως και κάθε δελτίο”.
Αν όμως έρθει μια άλλη στιγμή, που θα ξανακληθείς να απαντήσεις το ερώτημα αυτό, ίσως να είναι πια αργά. Και μπορεί αυτή να μην είναι τόσο μακριά - η μυρωδιά της δυσοίωνα πλανάται στον αέρα. Προβληματίζομαι λοιπόν και διερωτώμαι:
Τι θα κάνεις, 5ο δημοτικό, αν αντί της ΔΟΕ έχεις αύριο στα χέρια σου την ανακοίνωση-δελτίο της Χ.Α. ή της όποιας Χ.Α.; Θα οργανώσει λέει διαδήλωση έξω απ’ το σχολείο σου προς καταμέτρηση των αλλοδαπών παιδιών στις τάξεις σου. Καλεί γονείς και εκπαιδευτικούς να συμμετάσχουν. Ξεχειλίζει από τα δικά της συνθήματα και δογματικά ιδεολογήματα. Θα την αναδημοσίευες αυτή; Και μάλιστα αυτούσια; Προς ενημέρωση και εγρήγορση των γονέων; Οι παραπάνω κανόνες σου ικανοποιούνται. Αδιαμφισβήτητα. Αλλά είμαι σίγουρος πως ανησυχείς, όπως κι εγώ. Γιατί εδώ, δεν ακούς τη γνωστή αργκό που χρόνια τώρα, στάλα στάλα, έχει αμβλύνει κι εκφυλίσει τα αντανακλαστικά σου. Εδώ τα συνθήματα λένε ότι οι κανόνες δεν καθορίζονται από τη πλειοψηφία, ότι η δημοκρατία σου είναι για πέταμα, ότι φιμώνει αντί να ενημερώνει, ότι δεν υπάρχει ίση μεταχείριση, ούτε ως ιδέα, ούτε ως πράξη. Ότι όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά πιο ίσα από τα άλλα. Όλα αυτά που εσύ πιστεύεις, τα ιδεώδη που με αίμα υπεράσπισες, αυτά που σε αυτοκαθορίζουν, ζητά τώρα ν’ ανατραπούν. Τι κάνεις τώρα, 5ο δημοτικό; Έχεις μπροστά σου ένα δίλημμα.
Αν τη δημοσιεύσεις, δημοκρατικά και υπεράνω, εκφράζεις την άποψη με την οποία δεν συμφωνείς. Την άποψη που σε αναιρεί. Αυτό είναι το δικό σου ιστολόγιο, σου θυμίζω, όχι του άλλου. Η δική σου εικόνα και φωνή. Τώρα παγιδεύτηκες. Γιατί εσύ άλλα σκέφτεσαι, αλλά εκφέρεις. Άλλο είσαι και πιστεύεις, άλλο επικοινωνείς. Οι νευροδιαβιβαστές της σκέψης σου έχουν βραχυκυκλωθεί. Έχεις καταστεί άβουλο φωτοτυπικό. Δεν την ενστερνίζομαι, υποσημειώνεις. Αλλά ποιος σε πιστεύει τώρα… γιατί ούτε τ’ άλλα τα ενστερνιζόσουν, έτσι έλεγες. Η εσωτερική σου αντίφαση σε διαλύει και σε μηδενίζει. Η έκφραση της σκέψης σου έχει ελεγχθεί - έχεις οδηγηθεί στον απόλυτο παραλογισμό του Οργουελικού 1984 - ο πόλεμος είναι ειρήνη, η ελευθερία είναι σκλαβιά, η άγνοια είναι δύναμη, ένα κι ένα κάνει πέντε. Σύντομα θα αγαπήσεις και τον Μεγάλο Αδελφό.
Δεν θα τη δημοσιεύσεις, συνεπώς. Θα πεις όχι - το μεγάλο όχι. Γιατί λοιπόν τώρα έξαφνα, αρχίζεις και ιδρώνεις; Τι σε κατατρώει; Είναι ώρα μεσάνυχτα … εμφανίστηκε ο αόρατος θίασος. Τώρα σου πετά στα μούτρα την ανακοίνωση της ΔΟΕ και σου λέει δημοσίευσε και τη δικιά μου - αυτούσια - ίση μεταχείριση - πολυφωνία - δημοκρατία - ενημέρωση γονέων - ποια η ειδοποιός διαφορά και ποιό το κριτήριο; Το όνομά μου; Συνδικαλιστής αυτός, συνδικαλιστής κι εγώ. Κόμμα αυτός, κόμμα κι εγώ. Απεργιακή βία αυτός, βία κι εγώ. Αυτά που γράφω μέσα είναι σωστά. Εσύ δεν ενημερώνεις, εσύ με φιμώνεις.
Τι λέει τώρα 5ο δημοτικό, η δημοκρατική σου συνείδηση; Τι αντιπαλεύει μέσα σου; Ω τι τραγική αυτή η στιγμή! Η στιγμή που θα πρέπει να αποφασίσεις να πεις όχι στη δημοκρατία. Να την αρνηθείς, για να τη σώσεις. Και στα παιδιά σου τι θα πεις τώρα; Τι πρότυπο θα είσαι; Έχουμε δημοκρατία, έχουμε πολυφωνία, αλλά ξέρετε … την εφαρμόζουμε λίγο ευλύγιστα, λίγο επιλεκτικά; Τέτοια θα ψελλίζεις; Τώρα, συνειδητοποιείς ότι είναι πολύ πραγματικό να την χάσεις τελικά την Αλεξάνδρεια - και τι ζωή χωρίς αυτή θα κάμεις;
Τώρα ίσως καταλαβαίνεις πως τότε, θα είναι ήδη πια, αργά για τα μεγάλα όχι. Το περίφημο αυγό, γέννησε μέσα σου και έσπειρε την αμφιβολία… λίγο ευλύγιστα, λίγο επιλεκτικά. Διέχυσε το δηλητήριό του. Και πού! Οϊμέ! Στα ίδια τα παιδιά σου. Στους χώρους εκπαίδευσης της νέας γενιάς. Απ’ ευθείας στη καρδιά του μέλλοντος και της ελπίδας αυτής της χώρας. Τι τραγικό να αφεθείς σ’ αυτήν την μοίρα. Πόσο φρικτή, είναι η σημερινή η μέρα που ενδίδεις, η μέρα που αφέθηκες κι ενδίδεις.
Γιατί το πραγματικό και βασανιστικό ερώτημα το άφησες αναπάντητο. Τι πραγματικά “αφορά το σχολείο” και πως το διαφοροποιείς. Δεν αποσαφήνισες το “αφορά”, δεν προσδιόρισες τη σχέση. Εκεί είσαι, από καιρό, λίγο ευλύγιστος, λίγο επιλεκτικός. Τους άφησες όλους να μπουν και δήθεν να δικαιούνται να ομιλούν. Έτσι όμως έχεις αναρχία, όχι δημοκρατία, έχεις χάβρα, όχι σχολείο. Έχεις την κατάρρευση της λογικής ή την κατάρρευση της δημοκρατίας. Βρες μια άλλη λέξη λοιπόν. Βρες που ξεχωρίζει η ήρα από το σιτάρι.
Έχει έρθει η μέρα, να πεις το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι. Σήμερα, είναι η ώρα της επιλογής. Της επιλογής να διαχωριστούν όλα τα ξένα σώματα και να παραμείνουν στο σχολείο μόνον όσοι έχουν άμεση σχέση με το εκπαιδευτικό έργο: παιδιά, γονείς, εκπαιδευτικοί. Με αυτή την ιδιότητα και με κίνητρο και σκοπό συμμετοχής στο έργο αυτό, αποκλειστικά. Ως αναγκαία και ικανή συνθήκη. Οι υπόλοιπες ιδιότητες, κίνητρα, σκοποί και συμφέροντα, έξω απ’το σχολείο. Αλλού. Αυτή είναι η στάση, η ίση μεταχείριση. Αυτό απαιτεί η διαφύλαξη του σχολείου, της παιδείας και της δημοκρατίας.
Κι εσύ, 5ο δημοτικό, μπορείς εφ’εξής, να δείχνεις την πόρτα εξόδου σε όσους από τους άλλους, επιχειρούν από το παράθυρο και το ιστολόγιό σου να εισβάλλουν. Ως άγρυπνος φρουρός. Μην ανησυχείς και μη φοβάσαι. Μη δειλιάζεις. Δεν θα είσαι μόνος.
–——-
Υ.Γ.1
Να σημειώσω, αν και μάλλον ευνόητο, ότι η προσφώνηση “5ο δημοτικό” δεν απευθύνεται αποκλειστικά στο ίδιο, αλλά χρεία της οικονομίας του λόγου. Το ξεκαθαρίζω ώστε να μην εκληφθεί τυχόν διαφορετικά. Θα ήταν άδικο για ένα ιστολόγιο που ξεκίνησε από τα πρώτα, και αποτέλεσε έμπνευση και σημείο αναφοράς σε όσους ακολούθησαν. Γι’ αυτό και το πονάμε.
Γιατί τα θέματα που αποπειρώμαι να προσεγγίσω, αφορούν την ευρύτερη σχολική κοινότητα, κι όλους εμάς τους γονείς. Και τους διευθυντές και εκπαιδευτικούς, που ενίοτε υποκύπτουν στις πιέσεις και τις προτροπές διανομής “φυλλαδίων” και αφισών. Και όσους γονείς προσέρχονται στα σχολεία και τους συλλόγους, όχι με την ιδιότητα του γονέα, αλλά πρώτα ενδεδυμένοι με την κομματική τους ταυτότητα. Και τις εφορευτικές επιτροπές των συλλόγων γονέων που σύντομα θα συνεδριάζουν και θα προκληθούν ποικιλοτρόπως.
Στους γνωστούς μου και φίλους γονείς, που με μαλώνουν, αποδίδοντάς μου ότι γίνομαι απρόκλητα και αναίτια αιχμηρός, απολογούμενος, θέλω να τους ζητήσω, να εξερευνούν τα πράγματα προς όλες τις κατευθύνσεις, για δύο λόγους. Πρώτον γιατί έτσι συνεισφέρουμε όλοι περισσότερο. Και δεύτερον, για να κατανοήσουμε περισσότερο τους άλλους, για να τους εκτιμήσουμε περισσότερο, και να δημιουργήσουμε τους δεσμούς που μπορούν να εμποδίσουν κάποιες από τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε σήμερα ως κοινωνία. Οι δεσμοί αυτοί θα πολλαπλασιαστούν και θα μας διασταυρώνουν. Στη διασταύρωση η πινακίδα δεν γράφει πως όλοι καταλαβαίνουν όλους, όλοι συμφωνούν με όλους. Αλλά μας δείχνει τον δρόμο δημιουργίας ενός καλύτερου μέλλοντος για τα παιδιά μας.
Υ.Γ.2
Το βράδυ της Δευτέρας 15/10, ολοκληρώθηκε η γενική συνέλευση του συλλόγου γονέων του 4ου δημοτικού, με τον απολογισμό του ΔΣ και την προκήρυξη εκλογών. Οπότε ολοκληρώθηκε και η δική μου θητεία ως μέλους και προέδρου του ΔΣ. Λόγω αυτού, αισθάνομαι άβολα και θα ήταν άκομψο να συνεχίσω να καταθέτω τις απόψεις μου, εντός του χώρου του ιστολογίου αυτού, αφού εκ των πραγμάτων έχουν καταστεί προσωπικές, μη φέρουσες πλέον την τυπική επικύρωση της εξουσιοδότησης των μελών του συλλόγου. Γι΄ αυτό θα αποφύγω να δώσω συνέχεια σε όποια συζήτηση τυχόν επακολουθήσει εδώ. Θεωρώ φυσικό οποιαδήποτε σχόλια να δημοσιευθούν, αλλά εγώ δικαιούμαι να τοποθετηθώ μόνον επί προσωπικού. Από σήμερα λοιπόν, κι από το βήμα αυτό, σωπαίνω.
Ο λόγος τώρα άλλωστε, πρέπει να δοθεί στους νέους υποψηφίους για το ΔΣ και τα λοιπά συλλογικά όργανα, γονείς. Τους προσκαλώ όλους στον χώρο αυτό, ελεύθερα να εκφράσουν τις απόψεις τους, τις ανησυχίες, τις προτάσεις τους. Σε αυτούς, τους νέους ταξιδιώτες στους συλλόγων γονέων, θέλω κλείνοντας, να αφιερώσω τους παρακάτω στίχους του Antonio Machado
Caminante no hay camino,
se hace camino al andar
(Golpe a golpe, verso a verso.)
Ταξιδιώτη, δεν υπάρχει μονοπάτι.
Το μονοπάτι φτιάχνεται με το περπάτημα.
(Χτύπο με το χτύπο. Στίχο με το στίχο.)
1 σχόλιο:
Παρατήρησα πρόσφατα, χωρίς να γνωρίζω πότε ακριβώς, ότι η αρχική ανάρτηση με την ανακοίνωση, απεσύρθη από το ιστολόγιο του 5ου. Η αναγνώριση ενός λάθους, έστω και σιωπηρώς, αποδίδει περισσότερη τιμή σε αυτόν που έχει το θάρρος να την πράττει, παρά σε αυτόν που το υποδεικνύει. Οφείλω να το αναγνωρίσω.
Δημοσίευση σχολίου